Een goed gevoel begint met seizoensproducten!

IDENTITEITSKAART

Voornaam: Catherine

Gezinssituatie: een echtgenoot; twee kinderen van 12 en 16 jaar

Woont op het platteland in Henegouwen

Bijzonder kenmerk: bewust slasher. Ik schrijf, vertaal, doe aan kinderanimatie en ben museumgids.

Ik ben geen linkse yuppie en ook niet groen en al zeker geen type dat anderen graag de les spelt. Ik heb met plezier gekozen voor een leven als ‘burger-die-zijn-boodschappen-anders-doet’. Het heeft zijn voor- en nadelen, maar de bedoeling is altijd beter eten en tegelijk de planeet een handje helpen. Een consumptiestijl die aan mijn diepste overtuigingen beantwoordt, ook al is mijn manier van doen ver van perfect.

Het begon met een oude broodmachine die ik van mijn mama erfde. Ik vond het grappig om te zien hoe dat toestel de ingrediënten mengt, het deeg doet rijzen en uiteindelijk vers brood voor mij bakt. Het enige probleem was dat de fameuze machine kubusvormig brood maakte met een gat in het midden. Het was dus helemaal niet evident om er gelijke boterhammen van te snijden. Maar ik had echt geen zin om weer brood te gaan kopen in de supermarkt.

In die tijd begon ik ook zelf wasmiddel en andere huishoudproducten te maken. En toen hoorde ik voor het eerst over het zero-afvalconcept. Ik had de indruk dat er van de ene dag op de andere over niets anders meer werd gepraat. Consumeren zonder afval te produceren: ik dacht echt dat het onmogelijk was! Maar ik begon me te informeren en stelde vast dat ik eigenlijk al aan die trend meedeed, op mijn manier. Ik woon op het platteland en heb kippen, een moestuin en een compostbak. Dat levenskader beantwoordt ook aan wat ik aan mijn kinderen wil doorgeven.

NIET DEMONISEREN

Mijn kinderen hebben een grote rol gespeeld, want door/voor hen ben ik nog een stap verder gegaan. Ik had moeite met al die tussendoortjes uit de supermarkt: ze waren meestal oververpakt en ik begreep niet wat er allemaal in zat.
Ik legde mijn tieners uit dat ze voortaan minder keuze zouden hebben om de eenvoudige reden dat ik minder zou kopen.
Ter compensatie moest ik wel bepaalde tussendoortjes zelf gaan maken. In het begin was het een hele uitdaging om alles te organiseren. Ik had de indruk dat ik het hele weekend in de keuken stond.
Maar vandaag heb ik het ritme beet: op zondagnamiddag ga ik samen met mijn jongste aan de slag. Als ik geen tijd heb, maak ik wat klaar tijdens de week of koop ik producten in bulk of bioproducten met zo weinig mogelijk verpakking. En als ze al eens een chocoladereep met karamel en nootjes willen, dan kan dat ook. Want ik ga nu ook niet zo bekrompen zijn dat ik de supermarkten en alles wat ze verkopen als de grote vijand zie.
Uiteindelijk zijn de kinderen zich steeds meer bewust van de weldaden en de zin van deze manier van leven. Een teken dat ik goed bezig ben!

TERUGKEER VAN DE AMBACHTEN VAN VROEGER

Na de tussendoortjes kwam het vlees. Als vegetariër stelde ik me niet echt vragen bij de smaak van een stuk rund- of varkensvlees. Op een dag – ik weet niet meer waarom – ging ik eens naar een populaire slager hier in de streek. ’s Avonds aan tafel was iedereen het erover eens dat het vlees heel mals en lekker was.
En meteen volgde de vraag: waarom zou je niet altijd daar vlees kopen?
Bij een slager heb je tenminste minder verpakking en zitten er waarschijnlijk ook geen bewaarmiddelen in het vlees. Ook is er waarschijnlijk meer aandacht voor het welzijn van de dieren.
Nadat ik me over deze aspecten had geïnformeerd, trok ik elke week naar die slagerij. Maar na een tijdje merkte ik dat bepaalde producten niet meer in het assortiment zaten. Het is het seizoen niet, mevrouw! – Ah neen? Is er dan een seizoen voor vlees?

Daarna wou ik nog het probleem met groenten en fruit aanpakken. Ik had namelijk een hekel aan de vele verpakkingen in de supermarkt. De appelen, bijvoorbeeld, zagen er soms verdacht glanzend en plakkerig uit. Door pesticiden? Ik vond het sowieso al fijn om de zaterdagmorgen naar de markt te gaan, maar beetje bij beetje werd het echt een van mijn favoriete momenten.
Vandaag doe ik bijna al mijn boodschappen voor de week op de markt. Ik kan de fruit- en groenteboeren vragen naar de herkomst en seizoensgebondenheid van hun aanbod.
Ondertussen kennen ze me al. Ze weten dat ik mijn herbruikbare verpakkingen mee heb en mijn champignons liever in mijn eigen doosje dan in zo'n plastic schaaltje meeneem. Ze vragen me ook vaak wat ik ’s avonds ga klaarmaken. Als ik antwoord dat ik nog geen ideeën heb, schrijft een van de marktkramers een recept van haar moeder op een stukje papier. Zalig!

Ik vind het ook fijn om af en toe een nieuwe kaas te kiezen bij de kaasboer. Ook hij kent me, vraagt hoe mijn week is geweest, houdt met plezier hele zakken houten doosjes voor mij bij (die me goed van pas komen in mijn tweede leven als animatrice) en vertelt me dat hij in september geen Corsicaanse brocciu heeft, want dat het dan het seizoen niet is. (Ah zo? Is er dan een seizoen voor kazen?).

Elke week maak ik mijn keuze voor het magnifieke kraam van de visboerin, die de tijd neemt om mijn verse vis te fileren. En natuurlijk is het dankzij haar dat ik weet dat er in juni geen mosselen zijn, want dat de soort zich in die ‘rustperiode’ herstelt. (Ah zo? Is er dan een seizoen voor vis?)

 

SEIZOENSPRODUCTEN, BUURTWINKEL, KOPEN IN BULK

Zo doe ik op de markt bijna al mijn inkopen voor de rest van de week. Ik ga nog even langs de bulkwinkel in de stad – op drie minuten wandelafstand van de markt – om bloem, suiker, kruiden en pasta. Na mijn bezoek aan de slagerij, op 15 minuten rijden van de markt, eindig ik mijn boodschappenmarathon in een supermarkt voor drank, wc-papier, keukenpapier en verzorgingsproducten …

In twee of tweeënhalf uur, en op amper vier verschillende plaatsen, haal ik alles in huis voor een hele week voor vier personen. Op woensdag haal ik vijf broden bij de bakker en ik bewaar deze in de diepvries. Elke week besteed ik zo’n 120 tot 180 euro aan mijn boodschappen. Dat is misschien meer dan voor een volle winkelkar in een of andere discountwinkel, maar deze manier van leven bevalt me.
Ik volg mijn overtuiging op het vlak van gezond eten en het milieu. Seizoensproducten, buurtwinkels, het menselijke contact en de praatjes maken hier deel van uit. Ik heb mijn consumentistische gewoonten de rug toegekeerd, net als de compulsieve aankopen of promoties genre 3+1 gratis.

Hoe ik me voel?
Ook al sta ik nog heel ver van zero afval, het voelt goed en dat is het belangrijkste.